Arnout Louis M. GielenMentale gezondheid in onze samenleving
Bijgewerkt op: 9 sep. 2020
Een goed geschreven artikel, dat een oplossing aanreikt eens onze omgeving radicaal veranderd:
Maar het mist een oplossing die nu al werkt, want hoelang denk je dat we moeten wachten op dergelijke maatschappelijke veranderingen voordat we gezonder kunnen worden?
Elke "psychologische stoornis" heeft een context: het is vaak zeer begrijpelijk waarom mensen angstig, verdrietig, boos of gestresseerd zijn. Mensen die lijden hebben vrijwel altijd een reden om te lijden:
We creëren een omgeving waarin alles steeds 'meer' en 'beter' moet worden. Om te voldoen aan de maatstaven die de maatschappij opdraagt, is er weinig ruimte voor zelfzorg. En terwijl je niet voor jezelf kan zorgen, ga je volledig mee met dit beeld van "hoe je je hoort te gedragen". Want iedereen rondom me lukt dit toch? Alle Facebook- en Instagram-posts die ik gevoed wordt bewijzen deze gedachte: "anderen slagen hierin, waarom ik dan niet?". En je blijft verder ploeteren terwijl je onverwerkte trauma's, angsten, en verdriet blijft meedragen, tot je symptomen krijgt.
En eens je het juiste samenspel van symptomen hebt, dan kan je niet meer mee in de maatschappij en krijg je een het label van een "psychologische stoornis".
Maar geen zorgen: we creëren hier pillen voor die de symptomen afvlakken, zodat je weer in het gareel kan lopen, en verder kan met het goede weer te spelen. Je gaat misschien (te weinig) ook babbelen met een psychiater of een psycholoog die verklaart waarom je zo 'disfunctioneel' bent, en probeert je manier van denken te veranderen. Een moeilijke taak, want jouw gedachte-processen zijn iets dat je je leven lang al opgebouwd hebt.
En dit label en deze pillen mag je dan ook verder meedragen, boven op je trauma's, stress, verdriet en angsten. En mensen rondom je beschouwen je, hierboven op, dan ook nog als 'mentaal niet goed', en op het werk willen ze dan dat je werkt aan je 'veerkrachtigheid'.
En zo kunnen we heel lang blijven doorgaan: spanningen blijven opbouwen, we crashen even, kruipen weer uit de put, gaan weer verder, ... Sommigen krijgen hier genoeg van na lang ploeteren, en stoppen met leven. Anderen worden lichamelijk ziek van al die spanning die ze constant meedragen, en gaan zo ten onder. Sommigen doen het behoorlijk "goed" in deze maatschappij, vaak dankzij veel optimisme en geluk (liefdevolle opvoeding, voldoende middelen, geborgen omgeving).
Maar is iets oncontroleerbaar als 'geluk' iets waar we op moeten hopen?
Zoals in het artikel aangeraden wordt: de maatschappij moet veranderen. Goed, maar daar zijn we nu niet veel mee.
Misschien is zelfzorg een betere optie die nu al werkt? Misschien kunnen we beter naar de oorzaak van al deze problemen gaan?
Gedachten voeden al deze stress, angsten, verdriet, boosheid, en trauma's. Misschien kunnen beter leren omgaan met denken? Misschien kunnen we beter ons leven leiden naar onze waarden, en niet de waarden die u worden opgedragen?
Meditatie, defusie, stoïcisme, uw waarden duidelijk krijgen, toegewijd handelen hiernaar, juiste voeding naar uw lichaamstype en juiste beweging voor uw lichaam hebben mij en veel van mijn studenten hier al in geholpen.
Twijfel niet om contact op te nemen om een half uurtje te gaan wandelen met me over wat embodied ACT voor u kan betekenen, of om hier wat meer over te lezen op onze website onder de sectie "mindfulness".